Bu düzenleyici sistemin temel oyuncularından ikisi, açlık sinyalini tetikleyen mide kaynaklı bir peptid olan ghrelin ve tokluk hissini teşvik eden adipoz doku tarafından salgılanan bir hormon olan leptindir. Ghrelin seviyeleri tipik olarak yemeklerden önce yükselirken ve yiyecek alımını başlatırken, leptin seviyeleri vücut yağ depoları arttıkça yükselir ve böylece iştahı baskılar. Bu iki temel hormonun dengesi, sağlıklı bir yeme davranışının sürdürülmesinde kritik bir rol oynar
İştahın karmaşık fizyolojisi, vücudun enerji dengesini sağlamak üzere hassas bir şekilde ayarlanmış hormonal ve nöral ağların etkileşimiyle yönetilir
Sitikolin, merkezi sinir sisteminde çeşitli nörotransmitter sistemlerini modüle edebilen çok yönlü bir nöroprotektif ajandır. Özellikle asetilkolin ve dopamin üzerindeki etkileri, iştah kontrolünde potansiyel bir rol oynamasına yol açmıştır. Hipotalamus, bu hormonal sinyallerin entegrasyonunda ve iştahın nöral düzenlenmesinde merkezi bir merkez olarak hizmet eder. Arkuat çekirdek (ARC) içindeki özel nöron popülasyonları, ghrelin ve leptin için yüksek yoğunlukta reseptör sergiler. Ghrelin’in bu reseptörlere bağlanması, iştahı uyaran oreksijenik nöronların aktivasyonunu tetiklerken, leptin’in bağlanması iştahı baskılayan anoreksijenik nöronları uyarır.
Sitikolinin kolinerjik ve dopaminerjik sistemler üzerindeki etkileri, hipotalamik nöronların aktivitesini dolaylı olarak etkileyebilir ve sonuç olarak ghrelin salgılanması veya leptin duyarlılığı üzerinde ikincil düzenleyici etkiler başlatabilir. Örneğin, dopamin ödül yollarının modülasyonu yoluyla, sitikolin yeme davranışının motivasyonel yönlerini etkileyebilir ve bu da hormonal geri bildirim döngülerini dolaylı olarak değiştirebilir. Asetilkolin ise, genel uyarılma ve dikkat süreçlerinde rol oynayarak yemeğin duyusal yönlerine ve yemeğe odaklanmaya katkıda bulunabilir, bu da hormonal sinyallere verilen yanıtı etkileyebilir.
Hayvan modellerinde yapılan bazı ön araştırmalar, sitikolin uygulamasının ghrelin seviyelerinde azalma ve leptin duyarlılığında iyileşme ile korele olabileceğini düşündürmektedir. Bu bulgular, sitikolinin hipotalamik fonksiyonu destekleyerek ve enerji homeostazisini yöneten nöral devreleri optimize ederek iştah kontrolüne katkıda bulunabileceği hipotezini desteklemektedir. Bununla birlikte, bu etkilerin insanlarda ne ölçüde geçerli olduğunu doğrulamak için daha fazla klinik araştırmaya ihtiyaç vardır.
Gelecekteki insan çalışmaları, farklı dozlarda ve sürelerde sitikolin takviyesinin ghrelin ve leptin seviyeleri üzerindeki zamana bağlı etkilerini titizlikle incelemelidir. Obezite, metabolik sendrom veya yeme bozuklukları gibi iştah disregülasyonu olan farklı hasta popülasyonlarında bu hormonal değişikliklerin klinik önemi değerlendirilmelidir. Ek olarak, sitikolinin iştah algısı, yeme davranışı ve vücut ağırlığı üzerindeki eşzamanlı etkileri de incelenerek, potansiyel terapötik uygulamaları daha iyi anlaşılabilir. Nörogörüntüleme çalışmaları, sitikolinin hipotalamik aktivite ve iştahla ilgili beyin bölgeleri arasındaki fonksiyonel bağlantılar üzerindeki etkilerini aydınlatarak bu mekanizmalara daha derinlemesine bir bakış sunabilir.
